…If you let yourself be





 

 

"Η ευτυχία τρέχει σε μία κυκλική κίνηση

Οι σκέψεις είναι σαν ένα μικρό σκάφος στη θάλασσα

Οι ψυχές μας έχουν μεγαλύτερο βάθος από όσο μπορείς να δεις

Μπορείς να έχεις τα πάντα ..εάν αφεθείς  να είσαι ο εαυτός σου"

 

Φίλοι μου στο Νέο Χρόνο που έρχεται σε λίγο,  να έχετε πολλές στιγμές ευτυχίας !!!

«Πάνω σε μια χειμωνιάτικη αχτίνα»

(Γιώργος Σεφέρης)

 

"Είπες εδώ και χρόνια:
"Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός".
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.

 

Σίγουρα αυτή την «ορισμένη», την πολύτιμη «χειμωνιάτικη αχτίνα» του ποιητή, θα την αναγνωρίσει κανείς αμέσως όταν την συναντήσει: φέγγει σοφία κι αγάπη παντοτεινή.

Φίλοι μου, ολόψυχες ευχές για Καλά Χριστούγεννα,
πλημμυρισμένα σε απέραντο φως καρδιάς!


 
update 30.12.2012

 



Μια μαγική αχτίνα αποτυπώθηκε από τον φακό του μοναδικού ξωτικού με ημερομηνία 23.12.2012 -(ίδια με της ανάρτησης!!!!) και όπως ήταν φυσικό, υιοθετήθηκε και τοποθετήθηκε με αγάπη εδώ να   συντροφεύει τα λόγια και τη μουσική της ανάρτησης

 

 

(με πολλούς τρόπους)

 

Εκεί δίπλα μας, ή λίγο παραέξω, πάντα κάποια ψυχή (με πολλούς τρόπους) κρυώνει.
Θυμίζοντας ότι η Αγάπη (με πολλούς τρόπους) ξεχνάει...

Και τα Χριστούγεννα τόσο κοντά!   

 

(φωτογραφία από το διαδίκτυο παληά αποθηκευμένη, δυστυχώς χωρίς διεύθυνση)

φθινόπωρο ακόμα λίγο

Φύλλα. Τα πιο όμορφά τους χρώματα φοράνε και χαρίζονται στο φως..

 

 

 

 ...λίγο πριν αποχαιρετήσουν

 



 

Δίπλα τους τα φύλλα από τα αειθαλή (πόσο όμορφη αλλά και παραπλανητικά αισιόδοξη λέξη)...

 

 

 



...άραγε πιο ευτυχισμένα για τη διάρκειά τους, ή ζηλεύοντας  τις συγκλονιστικές στιγμές μεταμόρφωσης και ομορφιάς ενός (μόνο) φθινοπώρου των άλλων ;

 

 

 

Πουλιά ξεχειμωνιάζουν στα γαλήνια νερά της τα πάντα τρέφουσας λίμνης, χρωματισμένα από το φως ενός τρυφερού φθινοπωρινού ήλιου και οι αιώνιες πυξίδες τους εκεί να θυμίζουν τα μυστικά της απέραντης σοφίας του κόσμου. 

 

 

Βροχούλα, κι όμως δίπλα στον σιγανό  της ήχο, με κάποιες μικρές κινήσεις, με τις άκρες των δακτύλων, ακούγεται  τόσο γλυκειά «la vie en rose».  

Φθινόπωρο ακόμα λίγο… 



photos by Astria. Το "ποιητικό" βίντεο με τους κορμοράνους στην Παμβώτιδα του  Δημήτρη Ντάρα
Προσέξτε στο τελευταίο βιντεαάκι τον ήχο της βροχής..

Άλμπατρος

Έφτασα στο «Άλμπατρος» αργά  αφού περιπλανήθηκα «Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης»,  πονώντας  «Για την αγάπη της Γεωμετρίας»  και μετά,  κατανοώντας τα: «Ο χρόνος πάλι».

(Σπεύδω να εξηγήσω:  Ήταν ένα μικρό λογοπαίγνιο, και μέσα στα εισαγωγικά οι τίτλοι από τέσσερα διαφορετικά βιβλία της Σώτης Τριανταφύλλου που από την αρχή διαβάζονται χωρίς διακοπή.)

 

 

Όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Το Λονδίνο από το 1880 μέχρι το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, το σύστημα των κοινωνικών τάξεων στη Βρετανία, η βαρβαρότητα και το μεγαλείο της Αυτοκρατορίας, αλλά και οι ασυμβίβαστοι ταξικοί αποστάτες -όπως ο βαρωνέτος Έντμουντ Μάθιουσελντ και ο μαρκήσιος Νέλσον Τζαίημς- είναι το υλικό αυτού του μυθιστορήματος που έχει τον τίτλο ενός μεγάλου ωκεάνιου πουλιού. Στο κέντρο της δράσης βρίσκεται ένα κοριτσάκι που μεγαλώνει σε μια άθλια φτωχογειτονιά, αλλά εισβάλλει μέσα στον κόσμο με την απόφαση ν' αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού. Η Μόλλυ Γιάρροου δεν δέχεται να δουλέψει σε σπιρτοποιείο, δεν δέχεται να υποκύψει στη μοίρα· το "Άλμπατρος" είναι η αφήγηση αυτής της ανυποχώρητης άρνησης, και μαζί η περιγραφή μιας εποχής, μιας μητρόπολης κι ενός γάμου που ανατρέπει τις βικτωριανές αξίες και τον ίδιο του τον εαυτό: είναι η ιστορία του Έντμουντ και της Μόλλυ Γιάρροου· η ιστορία του κόσμου στο γύρισμα του αιώνα· και το χρονικό του πώς οι γυναίκες έγιναν άνθρωποι.»

Το  βιβλίο αν και περιγράφει τις παράλληλες και από ένα σημείο και μετά διασταυρούμενες πορείες ενός νέου και μιας νέας από διαφορετικές τάξεις, που αγωνίζονται για την ελευθερία την κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα από την δική τους θέση και σκοπιά,  ξεκινώντας από τις απέναντι όχθες του Τάμεση, με τις αγεφύρωτες κοινωνικές διαφορές, αν και περιγράφει την πορεία του  παθιασμένου δεσμού τους, δεν είναι ερωτικό, αλλά κυρίως ένα ιστορικό και πολιτικό βιβλίο, που αναδιπλώνει με ακρίβεια ιστορικά γεγονότα της εποχής,  εικόνες από τη ζωή και τις συνήθειες διαφορετικών τάξεων, σκέψεις και συμπεριφορές των ανθρώπων τους και τις κοινωνικές ανατροπές που ξεκινάνε...

Και ποια είναι η σχέση του βιβλίου με το μεγάλο θαλάσσιο πουλί «άλμπατρος»; Αυτό που οι επιστήμονες ονομάζουν "διομήδεια"  και οι ναυτικοί "όρνιο της θάλασσας" και που αν και μπορούν να τα πιάσουν εύκολα, δεν τα σκοτώνουν ποτέ, γιατί υπάρχει παράδοση ότι όποιος κάνει κάτι τέτοιο θα πάθει ατύχημα. Ένα πουλί  που ζει στο νότιο ημισφαίριο της Γης και στο Β. Ειρηνικό ωκεανό, χτίζοντας τις φωλιές του σε έρημα νησάκια, τρεφόμενο κυρίως με μαλάκια και με ότι πετούν τα πλοία, τα οποία και ακολουθεί. Που το άνοιγμα των φτερών του πολλές φορές περνάει τα 3 μέτρα και έχει τη δυνατότητα να μένει ακίνητο στον αέρα ολόκληρες ώρες ακόμα και όταν φυσάνε ισχυροί άνεμοι. Που οι δεσμοί μεταξύ των ζευγαριών δημιουργούνται με "τελετές χορού"* και διαρκούν για όλη τη ζωή του ζευγαριού.

 

φωτ. από διαδίκτυο

 

Και μην πάει το μυαλό στο ομώνυμο ποίημα του Μπωντλαίρ.  Όπως γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου στο «Ο χρόνος πάλι»: «…. ένας βιβλιοκριτικός σημειώνει, ότι “η συγγραφέας δεν φαίνεται να γνωρίζει το ομώνυμο ποίημα του Μπωντλαίρ”: πόσο επαρχιώτες είμαστε, σκέφτομαι˙ και πόσο αμαθείς ώστε να στοιχηματίζουμε στην αμάθεια των άλλων! Η απάντησή μου, αν έκανα τότε τον κόπο ν΄απαντήσω, θα ήτανε το «Άλμπατρος» φέρει την αγγλοσαξονική παράδοση, τον μύθο του Γέρου Ναυτικού του Κόουλριτζ˙ δεν σχετίζεται ούτε μπορεί να σχετισθεί με την αλληγορία του Μπωντλαίρ, με τον καταραμένο ποιητή ως αιχμάλωτο πουλί…»

 

(Παρατίθεται το ποίημα του Μπωντλαίρ:

μτφρ. Αλέξανδρος Μπάρας

 Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τ' αποσταμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πώς κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός!
Τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει!
Ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πώς πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μέσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.)

 

Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της «Ο χρόνος πάλι» η Σώτη Τριανταφύλλου γράφει για το «Άλμπατρος», ότι θα μπορούσε να έχει υπότιτλο «Ο κόσμος της Μόλλυ Γιάρρου"  ή «Ο κόσμος του Έντμουντ Μάθιουσελντ»  και με ένα μοναδικό τρόπο αφήγησης αναφέρεται στον τίτλο. Μεταφέρω κάποιες περικοπές που οπωσδήποτε δεν ανταποκρίνονται στο πλήρες νόημα και το αδικούν, όμως δίνουν απλά μία γεύση από την σύνθεση των γεγονότων και την ομορφιά της γλώσσας:

«... Ο κόσμος της Μόλλυ Γιάρροου είναι το βικτωριανό Λονδίνο, μια τυρβώδης μητρόπολη σε πλήρη άνθηση -αν την κοιτάξεις από την σωστή μεριά, δηλαδή απ’ τη νότια όχθη του Τάμεση προς τη βόρεια- και μια Βαβυλώνα, ένας τόπος φτώχειας, αρρώστιας και εκμετάλλευσης, αν την κοιτάξεις απ’ την απέναντι όχθη…..Η  Μόλλυ θέλει να διασχίσει το ποτάμι, όχι μονάχα για να δει τις ωραίες, ήσυχες, δεντροφυτεμένες συνοικίες, αλλά για να ξεφύγει από τη μοίρα μιας μοδίστρας ή μιας εργάτριας σπιρτοποιείου, από την άχαρη ζωή μιας πολύτεκνης νοικοκυράς που πλένει τα παιδιά της σ’ ένα βαρέλι στην αυλή , κι από τον πρόωρο θάνατο της μολυβδίασης...

… Παράλληλα … υπάρχει ο κόσμος του Έντμουντ Μάθιουσελντ, ο κύκλος της επαρχιακής αριστοκρατίας της δεμένης με τη γη, την περιουσία, τους τίτλους ευγενείας, τα φονικά χόμπυ, -όπως το κυνήγι της αλεπούς- και τα βαρετά χόμπυ -όπως το κροκέ και το μπριτζ. … Όπως η Μόλλυ επαναστατεί εναντίον της μοίρας της, ο Έντμουντ, επαναστατεί εναντίον της υποκρισίας, της συναισθηματικής αναπηρίας και της σκληρότητας που έχτισαν την ένδοξη βρετανική αυτοκρατορία. Ο Έντμουντ περιφρονεί την αυτοκρατορία, όπως περιφρονεί τη θρησκεία, το κρίκετ και τον προτεσταντικό πουριτανισμό. Δεν πιστεύει στον θεό όπως δεν πιστέυει στον βασιλιά και στο τέρας του Λοχ Νες. ...

... Το Λονδίνο συνεχίζει αδιάφορο την πορεία του: τα άλογα, οι άμαξες, αντικαθίστανται από αυτοκίνητα κι από τραμ˙ καινούργιοι δρόμοι ασφαλτοστρώνονται˙ ο υπόγειος σιδηρόδρομος ενώνει το Τσελσι με την Πόλη των Καταραμένων, η μοναρχία δεν χάνει την αίγλη της. Στο Λονδίνο χτυπάει η καρδιά της Γης. Κι όμως έχουν μεσολαβήσει πολλά: οι εργάτες απέκτησαν συνδικάτα, έκαναν πεισματικές μαχητικές απεργίες που τις πλήρωσαν ακριβά˙... Το 1918 οι γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα της ψήφου. Στην πραγματικότητα, απέκτησαν πολύ λίγα εκτός απ’ αυτή την πολυπόθητη ψήφο, την ακριβοπληρωμένη...

 

…Το Άλμπατρος είναι ένα πουλί˙ ένα φευγαλέο, ιερό πουλί: το πουλί του πεπρωμένου. Από τη σύγκρουση των τάξεων, από τον παραλογισμό των πολέμων, από τις πικρές διαφωνίες στους κόλπους του εργατικού κινήματος, από τη φθίνουσα πορεία ενός γάμου –που δεν μοιάζει με τους άλλους- μένουν μονάχα μερικά λείψανα αλλά τι εξαίσια λείψανα! Το χρονικό ενός μεγάλου, νεανικού, ανεκπλήρωτου πάθους, η θλιμμένη δόξα των εργατικών αγώνων, η γεύση της φιλίας, της αγάπης και του τζιν, του φτιαγμένου στο κελάρι της ταβέρνας με το όνομα «Το κεφάλι του Τούρκου». Τα λείψανα ενός αιώνα που έφυγε, ενός άλλου που έρχεται γεμάτος υποσχέσεις κι έπειτα έφυγε κι αυτός, έχοντας, όχι μόνον αθετήσει τις υποσχέσεις, αλλά έχοντας διαλύσει την πίστη στο ανθρώπινο είδος…»
 

 

 

 

Ήθελα από καιρό να γράψω γι΄αυτό το βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου και ήταν το βίντεο που έστειλε στους @φίλους του ο ηλιογράφος  που μου το θύμισε (ως τίτλο).

(Τα ενήλικα άλμπατρος ταΐζουν τα μικρά τους με ανθρώπινα σκουπίδια, με πλαστικά καπάκια και οτιδήποτε τους μοιάζει ότι είναι τροφή, ενώ δεν είναι. Τα μικρά μεγαλώνοντας πεθαίνουν από ασιτία, από πνιγμό και από τις τοξικές ουσίες που συσσωρεύονται στο στομάχι τους από τα σκουπίδια που έχουν φάει. Η τελευταία φωτογραφία αποτυπώνει αυτή την κατάσταση. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι καθώς το κουφάρι των πτηνών αποσυντίθεται, το μόνο που μένει αναλλοίωτο είναι τα σκουπίδια που έχουν καταναλώσει.)

 Θυμίζοντας το ανθρώπινο είδος...

 links

•  *Τελετή χορού ζευγαρώματος των άλμπατρος
• Για τη ΣώτηΤριανταφύλλου
• Έγραψε ο Νίκος Δήμου για τη Σώτη Τριανταφύλλου

Η Νάνσυ τα κοσμήματα και το Χαμόγελο:)

Σ’ ένα βιντεάκι που μου έστειλαν με ευχάριστη ρυθμική μουσική, τραγουδούσε αραβικά ένα πολύ όμορφο κορίτσι με ένα υπέροχο χαμόγελο. Έψαξα λίγο παραπάνω: είναι η Nancy Ajram πολύ αγαπημένη τραγουδίστρια στον αραβικό κόσμο με πολύ πλούσιο ρεπερτόριο τραγουδιών (και όχι μόνο ευχάριστων).
Σας το μεταφέρω γιατί ανοίγει την καρδιά:)

 

 

 

Βρήκα τα λόγια του τραγουδιού μεταφρασμένα: είναι εύθυμα, όμως έχουν την αμεσότητα έκφρασης των δυνατών συναισθημάτων των λαϊκών τραγουδιών.

«Ο γιός των γειτόνων, που είναι εδώ απέναντί  μου, δεν ξέρω πια τι να του κάνω

κάθεται και σφυρίζει έτσι και φωνάζει και σε κάθε μέρος, βρε κόσμε, τον βρίσκω εκεί

Επειδή η αγάπη του στην καρδιά φωτιά, κάθεται απέναντί μου όλη τη μέρα

Τι ασχολείται με μένα; γιατί να με πειράζει; 

Συνέχεια μπαμπά,  κοιτάζει εμένα

Με κάνει να ντρέπομαι και μου φέρνει ζάλη

Και δεν έχω μάτια μου, κάτι στα χέρια μου

εκτός  από το να τον αγαπώ και να ξενυχτώ για την αγάπη του και τι να του κάνω, τι;  

Επειδή τον αγαπώ κρύβω, τη νύχτα και τη μέρα μου

Και η λαχτάρα στην καρδιά μου μάτια μου, μεγαλώνει τη φωτιά μου

Αφού ξέρω ότι μ’ έχει αγοράσει  κι εγώ στην καρδιά τον αγόρασα

Αχ εγώ από τις αταξίες του, αχ εγώ από την γλύκα του, αχ εγώ από τα μάτια του. 

Βρε κόσμε, πείτε του, σταμάτα τ’ αστεία, γιατί τη βεράντα έχει καταλάβει;

Τι  ασχολείται με μένα;  γιατί να με πειράζει;»

Το βίντεο  δεν ανταποκρίνεται στα λόγια του τραγουδιού. Οι πληροφορίες λένε επίσης ότι γυρίστηκε για να διαφημίσει τα κοσμήματα μιας γνωστής μάρκας που η τραγουδίστρια τα αναδεικνύει μοναδικά! Όμως αυτό που μένει από το βίντεο δεν είναι τελικά τα κοσμήματα αλλά το φωτεινό της ομορφιάς της και κυρίως το Χαμόγελο!

«Ο χρυσός μας φέρνει πιο κοντά» λένε και οπωσδήποτε έχει αποδεδειγμένα βάση, όμως τα κοσμήματα που έχει ο καθένας στην κοσμηματοθήκη της καρδιάς κρυμμένα δεν είναι από χρυσάφι.

Και τώρα που δεν πρέπει να φοριούνται πολύτιμα κοσμήματα πια, γιατί γίνονται στόχος κλεψιάς (ακόμα και μια απλή καδένα με σταυρό), το πιο όμορφο κόσμημα ήταν και θα είναι πάντα το Χαμόγελο και σίγουρα μας φέρνει πιο κοντά:)



update 22.10.2012

.Ξεχωρίζω μία σημαντική για μένα φράση από την ανάρτηση που δεν την πρόσεξε κανένα σχόλιο:  «Ο χρυσός μας φέρνει πιο κοντά» λένε και οπωσδήποτε έχει αποδεδειγμένα βάση, όμως τα κοσμήματα που έχει ο καθένας στην κοσμηματοθήκη της καρδιάς κρυμμένα δεν είναι από χρυσάφι."
:)

just .. "oil on canvas"

James Ensor, L’ intrigue, 1890, oil on canvas, 90 x 150 cm, Royal Museum of Fine Arts Antwerp.

 

a secret gαrden

 

 

Ένας  μυστικός κήπος μικρών θαυμάτων και η μουσική ενός τρυφερού ποιήματος

είναι πάντα εκεί, πολύ κοντά και περιμένει... 

απλά, κοιτάξτε λίγο δίπλα, λίγο πιο ψηλά, λίγο εντός…

 

 

 

 

update 8.10.2012

 

σίγουρα εκεί λίγο πολύτιμο νερό ..

 

 

 

 

"Not only the thirsty seek the water,
the water as well seeks the thirsty."
~ Rumi

Μουσική των  Secret Gαrden: «Poème ” 
H φωτογραφία από το διαδίκτυο 

μικρές σκέψεις

 Είναι μέρες που η ψυχή επιλέγει να σιωπά.

 

Όταν τα γύρω φαίνονται σκοτεινά και οι ελπίδες για φως ν’ απομακρύνονται. Κλείνεται στον δικό της κόσμο. Όπως ένα στρείδι που κλείνει ερμητικά το όστρακο, όπως το σαλιγκαράκι που κρύβεται στο καβούκι του μέσα στη βροχή. Δεν εγκαταλείπει, δεν χάνεται, όμως νοιώθει ότι δεν έχει κάτι να πει.

 

Κι εκεί, έρχεται ένα σχόλιο, μετά από μεγάλο διάστημα σιωπής, ένα μήνυμα καρδιάς, από το αγαπημένο μας fractal : «...Τις ώρες της κρίσης του εφιάλτη πάντα ανατρέχουμε σε εκείνους που μιλούν στην ψυχή μας. Έτσι, γιατί δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως όλα χάθηκαν.»

 

 

 

Και αρκούν αυτά τα λίγα υπέροχα λόγια για να ταρακουνηθεί και να νοιώσει η ψυχή ότι επέλεξε λάθος στη σιωπή. Γιατί να, έτσι απλά, συνειδητοποιεί ότι παραμερίζοντάς τη και ακουμπώντας σε αγαπημένα πρόσωπα τα κάνει, εκείνα, να νιώθουν ξεχωριστά, μοναδικά. Κι αυτό δεν έχει τίμημα. Και τότε συνειδητοποιεί ακόμα ότι δεν μπορεί, δεν της επιτρέπεται να σιωπά ακόμα. 

Και πώς μπορεί να σιωπά όταν καίγεται ένας τόπος; Και γεμίζει ο αέρας ασφυκτικά από τις καμένες μυρωδιές των πιο πολύτιμων βοτάνων της γης του, σαν θυμιατό θυσίας, ξανά και ξανά… Και η φωτιά και η στάχτη, πολλά χρόνια μετά κρατούν. 

Όμως οι βολβοί από τους λαλάδες, τις μοναδικές άγριες τουλίπες της Χίου, είναι ριζωμένοι εκεί, στο χώμα κάτω από τη στάχτη, κρατώντας κρυμμένη ευλαβικά, την άφθαρτη δύναμη της ζωής. Και πεισματικά θ’ ανθίσουν με όλα τ’ αγριολούλουδα, χαμογελώντας στο χρώμα μιας άνοιξης που σίγουρα θάρθει πάλι...

 

Και είναι βαθύς διπλά ο πόνος για την καθημερινά «καιόμενη γη» της τύχης ενός ευλογημένου ζηλευτού τόπου και της ψυχής τόσων αθώων ανθρώπων του, που άλλοι αποφάσισαν γι’ αυτόν. Κι εκεί σημάδια νωπά, τα χνάρια από τις επιλογές των πολιτικών, τις εχθρικές συμπεριφορές των «συμμάχων» και τις αρπαχτικές προσδοκίες των επενδυτών΄ αλλά εκεί και όσοι πολλοί άλλοι δεν δίσταζαν, δεν διστάζουν ακόμα, βάζοντας το ατομικό συμφέρον ως οδηγό, ή το «ωχ αδελφέ», ν’ ανοίγουν διάπλατα τις κερκόπορτες ξανά και ξανά… 

Όμως, μετά από κάθε χειμώνα μία άνοιξη ακολουθεί. Κι αυτός είναι Νόμος απαράβατος, παντοτινός, που κανείς δεν μπορεί να τον αλλάξει, όση δύναμη κι αν κατέχει στη γη. Θα μιλήσει η ψυχή που είναι κρυμμένη πίσω από τη στάχτη και θ’ ανθίσει το χρώμα πάλι.

 

 



Κι ας δανειστώ εδώ τα ίδια λόγια:

 « Έτσι, γιατί δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως όλα χάθηκαν.»

 

καλοκαιρινές διακοπές..

Είχα ψάξει πολύ να το βρω και από καιρό το είχα κρατημένο στο πρόχειρο.  Ήθελα να το αναρτήσω στην καρδιά του καλοκαιριού.

Γιατί οι καλοκαιρινές διακοπές είναι συνυφασμένες οπωσδήποτε με βουτιές στη θάλασσα, νυχτερινούς περιπάτους με φεγγαράδα, άρωμα από γιασεμί και νυχτολούλουδο, τον έρωτα,  τη φυγή από τα καθημερινά με μικρές ή μεγάλες υπερβάσεις επιτρέποντας σε μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας την ψυχαγωγία και την απόλαυση, αλλά και με μνήμες και  νοσταλγίες, διάθεση ρομαντική και κάποιες στιγμές που το μυαλό έχει την πολυτέλεια του χρόνου να «φιλοσοφήσει»

«Αιωνιότητα και μια μέρα», από τη γνωστή ταινία του Αγγελόπουλου, τα τέσσερα πρώτα λεπτά. Μην διαβάσετε τους αγγλικούς  υπότιτλους, δεν είναι συγχρονισμένοι και μπερδεύουν. Βάλτε ακουστικά και αφουγκραστείτε τους μικρούς ήχους του καλοκαιρινού πρωινού και τον μικρό, ψιθυριστά μυστικό διάλογο των παιδιών.


 

Και ο διάλογος:

«-Αλέξανδρε θάρθεις; Πάμε στο νησί;

-Πού;

-Στο νησί, να βουτήξουμε να δούμε την αρχαία πόλη

- Έπειτα θ’ ανέβουμε ψηλά,  στον βράχο και θα φωνάζουμε στα καράβια που περνάνε. Εσύ δεν ξέρεις για την αρχαία πόλη .  Ο παππούς λέει ότι ήταν μια ευτυχισμένη πόλη, βυθίστηκε από έναν σεισμό και κοιμάται στον βυθό αιώνες τώρα.  Βγαίνει από το νερό μια στις τόσες , για μια στιγμή μόνο, όταν το πρωινό αστέρι νοσταλγήσει τη γη και σταματήσει να κοιτάξει. Τότε, όλα σταματάνε, και ο χρόνος σταματάει . Τι είναι ο χρόνος; Ο παπούς λέει ότι ο χρόνος είναι ένα παιδί,  που παίζει πεντόβολα στην άκρη της θάλασσας.  Θάρθεις; »

   * * * 

Φίλοι μου, βρίσκομαι σε διακοπές με περιορισμένη σύνδεση. Πιστεύω να φαίνεται το βίντεο γιατί δεν μπορώ να το ελέγξω. Δεν πρόλαβα λόγω ανελαστικών υποχρεώσεων νωρίτερα να σας αποχαιρετήσω:)

Για τους περαστικούς, από εδώ, εκτός από ρομαντική διάθεση, κερνάμε δροσιστικά παγωμένα sorbet à la mangue και sorbet aux cerises.

Οι συνταγές ελήφθησαν από εδώ:

Sorbet à la mangue,  από τη  Μικρή (αλλάΜεγάλη!) Κουζίνα της Κικής

Sorbet aux cerises, από τις ελάχιστες (αλλά Φανταστικές!) συνταγές των seconds του dodo

Ιούλιος

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ξύλινο τραπέζι
το κρασί το ξανθό με την κηλίδα του ήλιου
του νερού τα παιχνίδια στο ταβάνι
στη γωνιά το φυλλόδεντρο που εφημερεύει

Οι λιθιές και τα κύματα χέρι με χέρι
μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο
ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους
η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι

(Οδυσσέας Ελύτης: από το Δοξαστικόν του ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"

Καλό μήνα:)

χρώμα καλοκαιριού κι ένα μελισσάκι

Το καλοκαίρι  άρχισε να χαμογελάει χρώμα: στα κίτρινα,  στα πορτοκαλιά,  στα κόκκινα,  στα μενεξεδιά˙  κι ένα μελισσάκι ανάμεσα εκεί, προσηλωμένο στο έργο του μέσα στον κύκλο της ζωής, αδιάφορο για τα γύρω τα «σοβαρά» τα πολύ «σημαντικά» που συμβαίνουν, ανέμελα αφημένο στο αύριο.  Γι αυτό ίσως κι ευτυχισμένο…

ελπίδα…

«Εγρηγορότος ενύπνιον"

(Το όνειρο ενός ξύπνιου)

                                                                                                              Αριστοτέλης

σαν ένα πουλί που πετάει στο φως της δύσης του ήλιου, όχι αποχαιρετώντας το αλλά επιμένοντας λίγο ακόμα να κρατήσει το φτερούγισμά του στη μέρα…

σαν τα μικρά αγριολούλουδα που μόνα αγωνίζονται και φυτρώνουν την άνοιξη, ευτυχισμένα, αγνοώντας το σύντομο σήμερα,  κοιτώντας με χρώμα- χαμόγελο τον ουρανό…  

 

σαν το ξερό χορτάρι που θέλει να παίξει ακόμα  με το φύσημα του αέρα...

σαν ένα μικρό μυρμήγκι που ψάχνει για τροφή σ’ ένα λουλούδι της άνοιξης..

σαν ένα μαγιάτικο τριαντάφυλλο που τολμά και ζει μέσα από ένα συρματόπλεγμα...

σαν το τέρμα μιας μιας σκοτεινής υπόγειας διάβασης ψυχής...

σαν το φως που ξετρυπώνει  πεισματικά μέσα από τα σύννεφα, χρωματίζοντάς τα και δηλώνοντας στη γη ότι αυτά είναι εφήμερα…

....εκεί, αλλά κυρίως στα ζωντανά όνειρα για το αύριο, εκεί, είναι η ελπίδα.