«Θέλω να φύγω απ’ τα γελάδια. Να μπορώ να φορώ παστρικά ρούχα. Να γράφω και γράμματα, στρογγυλά σαν του δασκάλου. Και να μπορώ να μιλώ καλά. Να μη με περιγελάνε… Ύστερα θέλω να μάθω και κάτι μυστικά που έχουνε τα βιβλία για να μπορώ να τα λέω και στους άλλους.»
…………………………………..
«Κι εκεί μια μέρα, με το μικρό του άρρωστο κεφάλι, ανακάλυψε ολομόναχος τον τρόπο, που είχαν ανακαλύψει οι άνθρωποι πριν από χιλιάδες χρόνια. Τον τρόπο να γίνει κανείς συγγραφέας. Έσυρε κοντά στο στρώμα το μολύβι του και το τετράδιο κι άρχισε να γράφει τα παραμύθια του ταβανιού. Άλλος όμως δεν έδωσε χέρι, δεν τον βοήθησε άλλος κανένας. Σιγά σιγά, μάλιστα, άρχισε να μην έχει ανάγκη από βοήθεια ούτε κι απ’ το ταβάνι και τα ‘φκιαχνε ολότελα μόνος του. Ήταν ιστορίες του κεφαλιού και τίποτις άλλο.»
……………………………………
«… Άμα πεινάς το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο. Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί: τι είναι η αγάπη; Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι κάτι σαν φωτιά. Μα είναι; Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σαν δοξαριά. Τι είναι τέλος πάντων…»
« Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ' ένα έρημο δάσος... Αν δεν τ' ακούσει κανείς.. είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;
Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ' αυτό και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι' αγάπη!... Τα μωρά ξέρουν περσσότερα.»
«Χαζεύω τα άστρα,δεν είναι πολλά σήμερα...ο ουρανός θα είναι συννεφιασμένος! Ξεκινώ να τα μετράω... κάνω λάθος! Είναι πολύ περισσότερα τελικά! Κάτι πρέπει να αλλάξω στη ζωή μου! Μια μικρή ώθηση θέλω μόνο και μετά έφυγα σφαίρα! Με ξέρω καλά! Είναι μέχρι να γίνει η αρχή...»
………………………………….
«Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ΄ τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ΄ ουρανού. Όλα ήταν γάλα ... γάλα ... λουλακί...και σπίθες. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε...ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι.. Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' άστρα.. Να τα μετρήσει όλα...σιγά σιγά...ένα ένα...Όλα... Και τα βρήκε σωστά.»
(Μ. Λουντέμης)
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Ένα βιβλίο που διαβάσαμε παληά, όμως παραμένει τόσο διαχρονικό. Ένα μικρό ορφανό που γνώρισε μοναξιά αντί αγάπη.. ένα παιδί που ήθελε να μάθει γράμματα για να ξεφύγει από το περιθώριο, που πάλεψε και έμαθε να μετράει τ’ άστρα…
Λόγια απλά, ευαίσθητα, φωτεινά, τρυφερά, καλοσυνάτα, με αγάπη για τον Άνθρωπο..
Είναι αυτές οι μέρες οι γιορτινές που δεν μπορεί να μην πάει το μυαλό στις ευχές των παιδιών, αυτών που τους τάχθηκε να ζουν με πολλούς τρόπους στο περιθώριο της ζωής
Και είναι ένας αριθμός με πάρα πάρα πολλά ψηφία αυτά τα παιδιά σήμερα.. Κάποια από αυτά, μέσα από τα πονεμένα βιώματά τους, προσπαθούν ανάμεσα από το όνειρο και την αλήθεια , αλλά μ’ ελπίδα, να μετρήσουν και να ευχηθούνε στ’ άστρα για ένα καλύτερο αύριο.
Ευχόμαστε,.. Μακάρι!
Και το «χάρτινο καράβι» του τίτλου; Ακούστε πιο κει, ένα άλλο παιδί ελληνάκι, να τραγουδά για τα όνειρα, για το παιδί «που μετράει τ’ άστρα» και «που μετράει το ψέμα με το αθώο του το βλέμμα»… «κι αν είσαι χάρτινο καράβι…»
οι φωτογραφίες από το διαδίκτυο, η δεύτερη και η τελευταία by Astria