χα :)

.

Ένα μικρό μικρούλι γέλιο έσκασε - χα :) - κι ένα ουράνιο τόξο φώτισε με τριαντάφυλλα τον ουρανό..

Καλημέρα!!!

update 5.11.09

Από τον Βασίλη, ήρθε η πιο κάτω φωτογραφία. Όπως είχε πει στο σχόλιο, "ένα τριαντάφυλλο είναι έτοιμο να εμφανιστεί".

Χίλια ευχαριστώ Βασίλη που το θυμήθηκες:)))

update 8.11.09

"Άνοιξε!!!"

η φωτογραφία ήρθε στην ώρα της, όταν έκλεινε αυτή η ανάρτηση:))

Στη mareld, με :) στον βορειο ουρανό της.

..και κάτω από τα σύννεφα,

.



... ένα ήσυχο λιμανάκι.

στα σύννεφα..

. Ένα μικρό ταξίδι, μέσα στο συννεφιασμένο φθινόπωρο, να μην προμηνύει χαρά. Όμως να, πετώντας μέσα και πάνω από τα σύννεφα, νοιώθεις να σου χαρίζεται μικρό όνειρο και ανάμεσα, χαμόγελο από το φως τ’ ουρανού, να θέλεις λίγο από το ίχνος του ν' αποτυπώσεις.

Μέσα και πάνω από τα σύννεφα να σου υπενθυμίζεται η ομορφιά του κόσμου, να σβήνουν αχνά τόσο μακρινά και ελάχιστα τα καθημερινά που κουράζουν και τόσο διαφορετικά, ανάλαφρα μετά να επιστρέφεις .. Έτσι απλά είναι όμορφη η ζωή.

Οι φωτογραφίες στα σύννεφα, χαρισμένες στη roadartist, στον fegia, στο fractal, στη librarian, στη Μαρία.

φθινόπωρου στιγμές σιωπής και καλοσύνης

.

Κυριακή φθινόπωρο, κι ένας περίπατος στο αγαπημένο μονοπάτι κοντά στη θάλασσα.

Την άνοιξη ήταν γεμάτο χρώματα από αγριολούλουδα, πρώτα χαμόγελα μιας ζωής που γεννιέται.
Το καλοκαίρι έκαιγε ο ήλιος τα σώματα και ξεχείλιζε από την χαρά των παιχνιδιών της θάλασσας και της αγάπης τ’ ουρανού.

Κυριακή με τη μοναξιά και τη σιωπή των ήχων του φθινοπώρου, σαν να μαζεύει δυνάμεις για τα δύσκολα του χειμώνα που έρχεται και ν’ αφουγκράζεται τον κτύπο της κρυμμένης στο χώμα καρδιάς της ζωής. Η γνώση και η γαλήνη της σιωπής…

Όμως ήταν μέρα γεμάτη από φως και καλοσύνη, σαν χάδι τρυφερό καλοκαιριού, στη συννεφιά και στη βροχούλα του φθινοπώρου.

Η θάλασσα ψιθύριζε κύματα και λαμπυρίσματα γλυκά στα βράχια.
Ένα μελισσάκι και μια πεταλούδα, τα φτωχά τα πλούσια, χάριζαν αγάπη στα πολύτιμα άνθη του δέντρου. Η ομορφιά και η δύναμη της καλοσύνης …

Μονοπάτι και της ψυχής σε μέρες φθινοπώρου, φως και βάλσαμό της, οι στιγμές σιωπής και καλοσύνης…




Στην παιδική μου φίλη Στέλλα, με :)

μια μικρή παράλληλος της «11ης» ..

Σπεύδω αμέσως να διευκρινίσω ότι η «11η» του τίτλου αναφέρεται σε μια ανάρτηση από την εξαιρετική σειρά αναρτήσεων «Εγενόμην εν Πάτμω» του Παναγιώτη Καποδίστρια, που περιλαμβάνει φωτογραφίες από το νησί, σκέψεις και ποίηση.

Σε μια μονοήμερη επίσκεψή μου στο νησί φέτος, τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες που ακολουθούν. Όταν έβλεπα την πιο πάνω ανάρτηση, μου ήρθαν στο μυαλό αμυδρά κάποιες ομοιότητες στην επιλογή των θεμάτων των φωτογραφιών, εξ ου και η «μικρή παράλληλος» του τίτλου. «Παράλληλος» γιατί πέρασε δίπλα από κάποια ίδια μέρη της "11ης," ( θεωρητικά, σε μη Ευκλείδιο Γεωμετρία μπορεί να τέμνει την άλλη «παράλληλο») και «μικρή» λόγω της χρονικής της διάρκειας αλλά και της μικρής βαθύτερης προετοιμασίας της Επαφής με τον χώρο αυτό.

Οι πιο κάτω υπέροχοι στίχοι του ποιητή Παναγιώτη Καποδίστρια, αντιγράφησαν από την "7η" από τη σειρά αυτή των αναρτήσεων. Προς χάριν μικρής έκπληξης, δεν ζητήθηκε προηγουμένως η σχετική του άδεια, παρακαλούμε να μας συγχωρέσει γι’ αυτό :)

ΠΑΤΜΙΑΖΟΝΤΑΣ

Εγενόμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω

και τι μ’ αυτό;

Ούτως ή άλλως
μόνον όσοι έχουν όραση βλέπουν.

Εμείς οι άλλοι αρκούμαστε
σε θροϊσματα του θείου δυσερμήνευτα
σε καμένες φιλίες με ανέμους πεπτωκότες
στου λόγου τα ξύσματα

μια και πατμιάζοντας
λευκότερο άσπρο δε γίνεται
τόση ευωδία φωτός ανεμπόδιστη δεν αντέχεται
στο πάνω- πάνω της γραφής αητός πεθαίνει

ενώ εξάπαντος
τα μαυροπούλια της σιωπής αμυγδαλώνουν τον καιρό.

(Πάτμος, 1-3.9. 2009)

Στέκομαι και στην "8η" "Η Πάτμος και η αποκάλυψη του Ελύτη και της Λαμπέτη", όπου έχουν καταγραφεί οι (αποκαλυπτικοί!) στίχοι του Ελύτη, με τη Μαρία Νεφέλη να "λέει" για την Πάτμο, Ο Αντιφωνητής για την Αποκάλυψη και ν΄ακούγεται η φωνή της Λαμπέτη.

Μόνο να πω μόνο, γιατί αυτό το συγκράτησα πολύ στη μνήμη, ότι στη μονοήμερη αυτή επίσκεψη στο μικρό εκλησσάκι της αποκάλυψης, ανάφτηκαν και έμειναν εκεί κεράκια, ονοματισμένα στους αγαπημένους που είναι δίπλα μας και σ' αυτούς που πια δεν είναι...

μια πανσέληνος για σένα

Στην ανάρτησή σου της 21 Σεπτεμβρίου, την φωτογραφία ενός τζακιού που ανέδιδε ζεστασιά συνόδευε ένα μικρό κείμενο:

«ήθελα να σου πω πως εκείνο το -ο- που βάζεις
στο νιώθω και γίνεται νοιώθω
είναι ολόκληρη πανσέληνος»

τίποτα άλλο και τα σχόλια κλειστά.

Και σκέφτηκα ότι κι εγώ έτσι το γράφω: «νοιώθω».
Καλή μου φίλη, δεν σου έγραψα να σε ρωτήσω (τι σημασία θα είχε αφού αυτό ένοιωσα;) και μόνη μου, έβαλα και τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτό το κείμενο.
Κράτησα αυτό το μικρό «ο» μέσα στη χούφτα μου, εκεί που κρατάω τα φυλαχτά μου.
Συλλογίστηκα και συνειδητοποίησα, ότι ίσως το γράφω έτσι από συνήθεια αλλά ίσως και γιατί είναι πιο κοντά στο «νοιάζομαι» .

Σήμερα ημέρα των αποτελεσμάτων για νικητές και χαμένους, όμως σήμερα και πανσέληνος.
Και όπως σκεφτόμουν ότι καμμιά φορά, χαρίζοντας τον ουρανό σου επιστρέφεται ένα δάκρυ, δεν μπορούσα να μη θυμηθώ αυτό το μικρό -ο- που ξεχώρισες στο «νοιώθω» και το' κανες πανσέληνο, σαν μια αγκαλιά αγάπης, όπως όταν στο κρύο σε ζεσταίνει ένα τζάκι.

Γι΄αυτό σήμερα, αυτή η πανσέληνος, στον δικό μου ουρανό, είναι φίλη μου για σένα:)

(ξέρω, θα ήθελες τα σχόλια κλειστά, όπως τα έχεις τον τελευταίο καιρό)

η φωτογραφία είναι του αυγούστου.

kokomo and " ... cheer up:) "

Ουφ, αυτές τις μέρες, πολύ συλλογή έχει πέσει ... και συζητήσεις (πάρα πολλές συζητήσεις από "επαϊοντες") και γκρίζα πλάνα και θέατρο του παραλόγου, λαιμητόμος καταπληκτικής έμπνευσης κυκλοφόρησε και μια υπέροχα ζωγραφισμένη ευαίσθητη καρδούλα κρέμεται από κλαδάκι καλαμιάς (δηλαδή, νομίζω dodo οτι είναι καλαμιά:) ...

Σε αντίδοτο, λοιπόν και επιμένοντας (δηλαδή προσπαθώντας) να χαμογελάσουμε, προτείνεται kokomo and " ... cheer up:) "

- μή χάσετε το τέλος χιχιχι!-

Καλή ψήφο and again ... cheer up!!!!!

To σκίτσο (πάλι) είναι του mordillo.